Rodzaje tańca:

Disco Dance

Taniec dyskotekowy. Aktualnie taniec zalicza się jako jedną z kategorii tańca sportowego. Taniec charakteryzuje się szybkim tempem oraz wymachami nóg, szpagatami jak i figurami akrobatycznymi.

Podkategorie Disco Dance:
DDF (Disco Dance Freestyle): dozwolone są figury akrobatyczne,
DD (Disco Dance): figury akrobatyczne są zabronione,
Show Dance: oprócz tańca wskazana jest gra aktorska.




BREAK DANCE

Pierwszy taniec dowolny czyli tzw. Freestyl dance wylansował pod koniec lat sześćdziesiątych James Brown, który promując podczas telewizyjnych show i koncertów swoją debiutancką płytę The Good Foot Wykonywał wygibasy dzięki, którym później stał się sławny. Taniec ten szybko znalazł naśladowców i w tętniących jeszcze wtedy prywatkowym życiem gettach zaczęto tańczyć Good Foot. Good Foot zaczął się naturalnie rozwijać na domowych imprezach w czarnym Harlemie a przede wszystkim w Bronxie. Ponieważ był to taniec oparty zasadniczo na improwizacji: zaczęły powstawać pierwsze figury: dropsy i spins. Kolejnym etapem było powstawanie pracy nóg czyli footwork i podstawowe figury gimnastyczne, ponieważ nowe elementy dodali tancerze z Brooklynu, potomka goot foota nazwano Brooklyn rock co w wersji późniejszej dało Uprocking. Gdy pierwsze ruch zostały ustalone przyszedł czas na style i pierwsze elementy ideologii, których reprezentantami były ekipy : Nigger Twins, Clark Kent, Zulu Kings. Do połowy lat siedemdziesiątych zaangażowani byli w tworzenie kultury wyłącznie czarni tancerze, ci jednak, zainteresowani bardziej samą rytmiką, niż nowymi technikami tańca, oddali pod koniec dekady pałeczkę tancerzom pochodzenia puertorykańskiegom, którzy wytyczyli dalszą drogę.





Hip-Hop

Kultura Hip-Hopu narodziła się w Bronxie, w Nowym Jorku w latach siedemdziesiątych. Pionierami gatunku byli DJ'e tacy jak Kool Herc i DJ Hollywood, którzy miksowali taśmy (pierwsze albumy rap) oraz tacy MC jak Coke La Rock, Cowboy i Melle Mei którzy rozwijali swój kunszt rymowania. Wraz z nowym trendem muzycznym powstał również nowy taniec o tej samej nazwie. Hip - Hop to połączenie soulu, rapu, r'n'b - czyli najmodniejszej obecnie muzyki, z pełnym ekspresji tańcem. Ten styl można zobaczyć na teledyskach takich gwiazd jak: Missy Eliot, Janet Jackson, Jenifer Lopez, 50 cent, Nelly. Jeśli lubisz taką muzykę, to są zajęcia właśnie dla Ciebie.
Charakterystyczną cechą Hip-Hopu jest mocna praca nóg na ugiętych kolanach w połączeniu ze zwartą, plastyczną górną partią ciała. Ponieważ tempo w tym gatunku nie jest za szybkie, pozwala ono "pulsować" i wyczuwać ciału najdrobniejsze zmiany w danym utworze. Efektem tego są różnorodne i widowiskowe kroki.




TANIEC NOWOCZESNY:

Charakterystyka tańca nowoczesnego jego praktyczne zastosowanie.
Znaczącą oryginalnością w rozwoju sztuki tanecznej wyróżniał się taniec nowoczesny, który charakteryzował się nieustannymi poszukiwaniami zarówno sposobu poruszania się, doboru muzyki, jak i stroju( czarny trykot sięgający do polowy łydki, bose nogi).Strój ten stał się ćwiczebnym ubiorem współczesnych tancerzy. Przedstawicielka tego tańca była Marta Graham, która za podstawę tańca przyjęła, effort (wysiłek), ciągłe współdziałanie naprzemiennych czynników: contraction( skurczenie) i relase (wydłużenie) ruchu.
Jej taniec nie tylko wykonywano w pozycji stojącej, ale także klęczącej, siedzącej i leżącej ważną w nim zasadą była ciągłość ruchów i plastyczna dynamika ciała.
Taniec nowoczesny zrodził się około 100 lat temu jako odpowiedź na surowe zasady baletu klasycznego. Taniec nowoczesny opiera się na bardziej naturalnych ruchach. Jego wykonawcy tańczą boso, ich stopy mają większy kontakt z podłożem a ciało tancerzy porusza się w sposób, który tancerze klasyczni uznaliby za szokujący.
W tańcu nowoczesnym sylwetki tancerzy nie musza być jednakowe. W jednym zespole można znaleźć ludzi o najróżniejszych kształtach i proporcjach. Oferuje też większą elastyczność i jest bardziej otwarty na twórczy wkład. Taniec nowoczesny zostawia wykonawcom dużą swobodę.




Jazz

Taniec jazzowy - jest jednym z najpopularniejszych stylów tanecznych.
Nieodłącznie kojarzy się z konwencją teatru muzycznego, który rozwinął się przede wszystkim na gruncie amerykańskim i angielskim, jako musical. Charakterystyczną cechą jest także pulsacja swingowa, kształtująca indywidualny, wewnętrzny rytm, niezależny od akompaniamentu muzycznego. Charakterystyczną cechą jest policentryzm, czyli izolowanie poszczególnych części ciała tak, by móc poruszać nimi niezależnie.
Korzenie tańca jazzowego sięgają Afryki. W kulturze afrykańskiej słowo "jazz" oznaczało siłę, gwałtowność, ekstazę.

Moja szkoła tańca zaprasza do udziału w zajęciach zarówno osoby początkujące, jak i takie, które posiadają już pewne umiejętności. Lekcja składa się z dwóch części:

- rozgrzewka połączona z treningiem techniki jazzowej
- nauka choreografii opartej na technice tańca jazzowego

Taniec jazzowy tańczę już od wielu lat i staram się żeby każdy klient był zadowolony z tych zajęć. Od początku rozpoczęcia tych zajęć staram się żyby opanować technikę tańca klasycznego a potem próbować przerabiać ruch na jazz czyli ostry i dynamiczny.



Afro jazz

Wywodzi się z plemiennych symbolicznych często kroków ludów afrykańskich. Kroki są surowe i naturalne, bazują na małych podskokach lub przeskokach i płaskim przytupywaniu lub energicznemu stawianiu stopy; ruch odbywa się na miękkich, ugiętych kolanach, ciało bywa rozkołysane, ruchy tułowia i bioder przechodzą często w dynamiczne impulsy lub izolacje, a ręce wykonują ruchy faliste lub okrągłe przypominające ruch ptasich skrzydeł. Taniec stara się oddać pewien prymitywizm natury ludzkiej, jest sposobem na wyzwolenie energii w ramach naturalnie drzemiących w każdym możliwości ruchowych i poczuciu rytmu.





FUNKY

Taniec współczesny młodzieżowy, rytmiczny taniec dyskotekowy, dostosowany w stylu i charakterze ruchu do klimatu muzyki pop. Nogi pracują niezależnie od ruchu w ruchach odśrodkowych dośrodkowych przy wewnętrznym i zewnętrznym nóg. Połączenie pracy nóg i rąk wymaga dużej kontroli koordynacji. Ciało jest miękkie, kombinacje taneczne bazują na naturalnych możliwościach ruchowych i dostosowują się do rytmu.




Modern

Różne odmiany tańca modern bazują na tych samych i pokrewnych zasadach: działaniu przeciwstawnych czynników co: ( skurczenie, sprężenie), i release( wydłużenie), na fall( upadku), i recovery( odzyskaniu równowagi , na wznoszeniu i opadaniu, na zwiększaniu i zmniejszaniu się dynamiki), Tancerz modern porusza się w pozycji leżącej, klęczącej, siedzącej, , jego ruchy cechuje plastyka, ciągłość i dynamika, bazuje często na ruchach naturalnych i naturalnych możliwościach ciała.




TAŃCE TOWARZYSKIE:

WALC ANGIELSKI

Poprzednikami tańca angielskiego były boston (odmiana walca, która ukształtowała się w Stanach Zjednoczonych) i walc wiedeński. Narodził się on w latach 20-tych XX wieku. Walc angielski jest nazywany przez niektórych walcem powolnym.
Walc wiedeński jest tańcem szybkim i wirowym, boston zaś był tańcem powolnym i linearnym. Walc wiedeński tańczony jest po dziś dzień, ten drugi miał swój kres w drugim dziesięcioleciu XX wieku.




TANGO

Taniec ten wywodzi się ze slumsów Buenos Aires w Argentynie. W Europie tango pojawiło się na początku XX wieku budząc wielkie zgorszenie. Londyński tygodnik “Times” napisał, że jest “w najwyższym stopniu nieprzyzwoite”. Zostało oficjalnie potępione przez papieża, a niemiecki cesarz zakazał tańczyć go na swoim dworze. Chociaż do Europy tango przybyło jako taniec latynoamerykański, uznawane jest za taniec standardowy, ponieważ tancerze tańczą blisko siebie. Trzymanie w tangu jest mocne i ma agresywny wygląd. Tango ma przypominać kłótnię małżonków. Jego dramaturgia musi mieć gwałtowny charakter, pełen zaskakujących zmian kierunków i obrotów oraz szybkich ruchów głowy. Bardzo ważne są w tangu naprzemienne gwałtowne i płynne ruchy przypominające sposób poruszania się dzikich kotów. Tango jest płaskim tańcem, czyli jest pozbawione całkowicie unoszeń i opadań. Jako jedyny taniec standardowy nie ma akcji swingowej, czyli ruchu wahadłowego.




FOXTROT

Za twórcę kroków foxtrota uważa się Harry’ego Foxa, słynnego aktora wodewilowego drugiej dekady XX w. W roku 1913 wprowadził on na deski teatru pewną ilość „kroków kłusujących” tańczonych do muzyki ragtime.







RUMBA


Ojczyzną rumby jest Kuba, a za jej początek uznaje się ludowy taniec płodności, w którym tancerze naśladowali godowe tańce ptaków i innych zwierząt. Współczesna rumba to prawdziwy teatr miłości, przepełniona jest erotyzmem, pełna zmysłowych ruchów całego ciała. Opowiada o kobiecie, która przy pomocy swoich wdzięków uwodzi mężczyznę po to by go zniewolić i zapanować nad nim. Partnerka w tym tańcu zdecydowanie powinna być na pierwszym planie, partner nie może dominować. Przez wielu tancerzy rumba uważana jest za klasykę tańców łacińskich. Chociaż zasady rumby są proste i nadają się do nauki dla początkujących, to oddanie jej charakteru wymaga wielu lat pracy i udaje się dopiero dojrzałym tancerzom. W rumbie silnie zaakcentowane jest uderzenie “4″, muzyka pozwala na ukazanie kontrastów miedzy akcją wolną i szybką. Taniec ten wymaga ogromnej precyzji, a im wolniejsza muzyka, tym trudniej go poprawnie wykonać. Sędziowie zwracają uwagę na staranność prowadzenia stóp, przeprostowane kolana oraz ruch całego ciała.





CHA-CHA-CHA

Na powstanie muzyki cha cha cha złożyły się wpływy, jakie wywarły na kubańską muzykę taneczną jazz i swing. Jest to taniec pochodny od mambo, powstały z kombinacji afrokubańskiej muzyki i amerykańskiego jazzu. Mambo rozwijało się bardzo szybko, zauważone, że istnieją 3 jego formy: single, double i triple. Triple mambo inspirowało kubańskich tancerzy do przystosowania kroków tanecznych do akcentów muzycznych, w wyniku czego stał się on podstawą nowego tańca cha cha cha.





JIVE

Powstanie jive’a, tańca latynoamerykańskiego, wiąże się ze wzrostem popularności muzyki jazzowej na początku ubiegłego stulecia i wiąże się z rewolucją taneczną zapoczątkowana przez młodzież. Odrzucała ona stereotypowe formy tańczenia i technikę taneczną opartą na zasadach tańca klasycznego.